تعداد کمی از تولیدکنندگان شاسی های تخصصی برای این نوع خودرو تولید می کنند، در حالی که زاپ موتورز نسخه ای از سه چرخه برقی Xebra خود را (قابل مجوز در ایالات متحده به عنوان موتورسیکلت) به بازار عرضه می کند.
بسیاری از مینی‌کامیون‌ها که در اروپا و آسیا پرطرفدار هستند، بازطراحی‌های کشنده رنو ۱۴۰۱ خودروهای سبک هستند که معمولاً بدنه‌های مونوکوک دارند.
طرح های تخصصی با قاب های قابل توجهی مانند Piaggio ایتالیایی که در اینجا نشان داده شده است بر اساس طرح های ژاپنی (در این مورد توسط Daihatsu) است و برای استفاده در بخش های “شهر قدیمی” شهرهای اروپایی که اغلب دارای کوچه های بسیار باریک هستند محبوب هستند.
صرف نظر از نام، این کامیون های کوچک کاربردهای گسترده ای دارند. در ژاپن، آنها تحت قوانین خودروی Kei تنظیم می شوند، که به مالکان وسایل نقلیه اجازه می دهد برای خرید یک وسیله نقلیه کوچکتر و کم قدرت از مالیات معاف شوند.
در حال حاضر، موتور به حجم 660 سی سی محدود شده است این وسایل نقلیه به عنوان وسایل نقلیه شهری در ژاپن استفاده می شوند.
این مینی کامیون‌های ساخت ژاپن که برای استفاده در جاده‌ها تولید شده‌اند، با ATVهای خارج از جاده در ایالات متحده رقابت می‌کنند و مقررات وارداتی این کامیون‌های کوچک را ملزم می‌کند که طبق طبقه‌بندی‌شده، دارای گاورنر سرعت ۲۵ مایل در ساعت (۴۰ کیلومتر در ساعت) باشند. به عنوان وسایل نقلیه کم سرعت.
این وسایل نقلیه در ساخت و ساز، پردیس های بزرگ (دولتی، دانشگاهی و صنعتی)، کشاورزی، گاوداری ها، پارک های تفریحی و جایگزینی برای چرخ دستی های گلف کاربرد پیدا کرده اند.
کامیون های سبک به اندازه خودرو هستند (در ایالات متحده، بیش از 13900 پوند (6.3 تن)) و توسط افراد و مشاغل به طور یکسان استفاده می شود. در اتحادیه اروپا وزن آنها بیش از 3.5 تن (7700 پوند) نباشد و مجاز به رانندگی با گواهینامه رانندگی برای اتومبیل هستند.
وانت بارها که در استرالیا و نیوزلند utes نامیده می شوند، در آمریکای شمالی و برخی از مناطق آمریکای لاتین، آسیا و آفریقا رایج هستند، اما در اروپا که این اندازه خودروهای تجاری اغلب به عنوان ون ساخته می شوند، اینطور نیست.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.